Dag van de Vrijwilliger: “Onze kangoeroe in de operatiezaal”

Op 5 december vieren we Internationale Dag van de Vrijwilliger. Het moment waarop we onze 200 vrijwilligers eens extra bedanken. Voor de warme groet aan het onthaal, de helpende hand op de verpleegeenheden of die geruststellende babbel (met koffie). Ook vrijwilligster Rita is elke week van de partij sinds 2019. In het operatiekwartier zorgt ze voor een hartverwarmende babbel, op maat van kindjes én hun ouders.  

"Ik doe dit werk zó graag dat ik ervan overtuigd ben dat ik al die jaren een verkeerde job heb gedaan."

Ieder kind mag een ouder bij zich hebben in de operatiezaal tot het moment waarop het onder narcose is. Het is een kinderrecht dat al jaren in onze operatiezaal gerespecteerd wordt. Op zo’n moment wil je een warme vrouw als Rita langs je. Onopvallend, maar met hart en ziel neemt ze een essentiële rol op zich die in geen enkele regel beschreven staat. Eigenlijk ‘moedert’ ze. Iets wat ze in haar leven door omstandigheden niet kan doen.

Rita, hoe kwam je ertoe om vrijwilligster te worden in AZ Sint-Maarten?

Het idee speelde al lang in mijn hoofd, vanaf het moment dat mijn man in Duffel een kankerbehandeling kreeg. Op moeilijke momenten was extra aandacht toen zo broodnodig en ook écht bemoedigend. Maar voor verpleegkundigen was het moeilijk om tijd te maken. Daar is het zaadje geplant: “als ik met pensioen ben, ga ik vrijwilligerswerk doen in het ziekenhuis.” Ik werkte in de banksector en kon vervroegd met pensioen. Twee weken later was ik aan de slag als vrijwilligster: eerst bij patiëntenvervoer, later ook als begeleider van kindjes en hun ouders in het operatiekwartier. De aandacht voor het kindje en de extra babbel geven me ontzettend veel voldoening.

Hoe heb je jouw vrijwilligersjob geleerd?

Een echte opleiding heb ik er niet voor gehad. Ik heb zelf meer en meer aangevoeld wat belangrijk is bij de opvang van ouders en kindjes. Als de ouders heel zenuwachtig zijn, geef ik uitleg aan de kindjes. Maar eigenlijk is dat verhaaltje bedoeld om de mama of papa gerust te stellen. Ik heb ook twee knuffeltjes gekocht om een kindje aan te spreken als het ontroostbaar is of geen knuffeltje bij zich heeft. Sommige ouders vergeten immers dat een knuffel mee mag tot in het OK.

Een praatje met de knuffel is een heel belangrijke manier om een band te creëren met het kindje. Als het kindje in slaap gaat, is dat een emotioneel moment voor de mama of papa. De ontlading volgt vaak op de weg naar buiten, zeker als een kind overstuur was bij het in slaap gaan. Dan is het goed dat ik hen kan geruststellen.

Wat wilde je worden toen je jong was? 

Turnleerkracht voor jonge kinderen! De wetenschappen in die studierichting waren echter te zwaar voor mij. Mijn vader was heel jong gestorven, mijn moeder stond er alleen voor en er was geen geld om te herkansen. Zo ging ik al heel vroeg werken en kwam ik in de banksector terecht. Als er thuis financieel meer mogelijk was geweest, zou ik daarna misschien wel nog aan een opleiding in de zorg begonnen zijn.

Als je met iemand zou willen veranderen van job, met wie zou dat dan zijn?

Misschien met een verpleegkundige oncologie: ik heb heel veel respect voor hen sinds de ziekte van mijn man. Maar eventueel zelfs nog liever met een verpleegkundige pediatrie. Ik heb zelf geen kinderen en dus ook geen kleinkinderen. Voor kinderen zorgen geeft mij een heel goed gevoel.

Als je jezelf zou moeten omschrijven, hoe zou je dat doen?

Als kind wou ik altijd goed doen voor mijn moeder en haar niet teleurstellen. Zij heeft een jaar lang mijn zieke vader verzorgd. Dat zorgzame is een draad doorheen mijn leven. Ik ben een ‘zorger’ en wil mezelf nuttig maken. Ik vergelijk me graag met een wallaby of een kangoeroe. Die dieren zorgen maanden voor hun hulpeloze kleintje. Mensen dat ‘buidelgevoel’ geven – een kindje of de ouders omgeven door zorg en warmte – daarin herken ik me. In troosten vind je zelf ook vertroosting en verbinding.

Heb jij nog tips om onze werking te verbeteren?

Voor het transport naar het OK geven ze op het daghospitaal het kindje een stuurtje in de hand zodat het zijn bedje kan sturen door de gangen van het ziekenhuis. Hier naar links en daar naar rechts ... zo leiden ze de aandacht af van het transport naar het OK. Dit werkt heel goed en zou interessant zijn voor alle transporten met kinderen. Veel ouders blijven samen met hun kindje nuchter, maar voelen zich vervolgens uitgeput door alle emoties. In de informatiefolder zou vermeld moeten worden dat de ouders het best wél vooraf iets eten en drinken. En nog een tip voor de ouders: vergeet de lievelingsknuffel niet!