Soms gebeurt hét: iemand doet iets wat niet moet. Zomaar, tussen de regels door. Waarom? Ontdek in deze rubriek wie er achter dit bijzondere verhaal schuilgaat. Verpleegkundige Chelsea helpt een koppel om een laatste keer bij elkaar te slapen op intensieve zorg.
“Zou ik nog eens bij mijn vrouw mogen slapen, voor een laatste keer?”
Chelsea, op jullie dienst wilde een koppel nog eens bij elkaar slapen, voor de laatste keer. Dat is niet meteen iets wat we verwachten op een dienst intensieve zorg.
Meneer K. verbleef al een hele tijd op onze dienst. Het was echt wel een bewogen opname: stappen vooruit, maar evengoed diepe dalen. We wachtten dagenlang op het keren van het tij en bleven aan zijn zijde. Gaandeweg kreeg ik een band met hem en zijn gezin door te luisteren en voor hem te zorgen, maar ook door af en toe wat vrolijkheid te brengen. Als dienst willen we dat ook: de familie en patiënt betrekken in het zorgproces. Toen zijn echtgenote palliatief werd, verdween bij hem de wil om te vechten.
Hij werd verdrietig en angstig. Toch uitte hij ook een wens: “Zou ik nog eens bij mijn vrouw mogen slapen, voor de laatste keer?” Kan je dat nu weigeren? Het maakt me echt gelukkig dat we dat samen hebben kunnen doen voor hen: twee bedden naast elkaar, met daarin twee geliefden die elkaar liefdevol aankeken. Heel lang kon dit samenzijn niet duren, maar het was een mooi moment. Het afscheid was ingezet …
Waarom ben je ooit als verpleegkundige begonnen?
Als jong meisje wilde ik al graag met mensen werken. Ik dacht aan een beroep als politieagente, kok, brandweervrouw …. Al snel had ik het gevoel dat er binnen verpleging de meest complete mix te vinden was: de spanning en de rush, maar ook de warmte om iets te kunnen betekenen. Helemaal op mijn lijf geschreven! Contacten zij n hier quasi altijd intens, net omdat een verblijf bij intensieve zorg er altijd wat op inhakt. Vaak is er nog heel wat onduidelijkheid, schieten zorgverleners van hier naar daar, zie je knipperende lampjes en bliepende toestellen. Daar sta je dan als familielid, wat ontredderd. Storen wil je niet. Je zoekt naar woorden: “Gaat het een beetje? ’t Is allemaal veel, hé? Zullen we even gaan zitten, dan haal ik je iets om te drinken?”.
Ga je altijd met plezier naar je werk?
Bijna altijd. Vooral vroege shiften doe ik graag omdat ik me dan kan toeleggen op het zorgaspect. Soms is er tijd voor deugddoende extra’s, zoals een haarwassing, nagelzorg en frisse lakens. Elke dag is ook anders. Soms heb ik tijd voor detailzorg of bij scholing, op andere dagen kan ik me dan weer volop smijten op de technische aspecten.
Op je dienst is het vaak erg druk. Wat brengt jou tot rust?
De open cultuur en collega’s met een luisterend oor als ik met iets zit. Bevestiging en goede raad zijn steeds fijn, maar ook het mogen leren uit fouten en het bewaren van onderling respect geven me een zekere veiligheid en rust. Dat heb ik wel nodig. Naast het werk hou ik van wandelen, ontspannen met vriendinnen en wat sporten.
Waarop ben je het meest trots?
Ik doe deze job nu drie jaar en ik heb al veel kunnen verwezenlijken dankzij het vertrouwen dat ik kreeg. Het shared governance-principe, waarbij ik een stem heb binnen werkgroepen rond bepaalde zorgthema’s, stimuleert me. En niet te vergeten: in december wonnen we de interne wedstrijd rond het ontwerpen van de ruimte voor familiegesprekken. Ik vond het belangrijk om via de symboliek van de materialen en voorwerpen een serene ruimte te creëren waar familie nog hoop kan voelen.
Heb je wel eens een blunder begaan?
Ja uiteraard, iedereen maakt al eens een fout of is wat minder nauwkeurig. Daaruit trek ik dan lessen voor de toekomst
Wat is jouw tip aan anderen?
Ik denk steeds: het moest je eigen ouder maar eens zijn die in dat bed ligt. Wat heeft hij /zij nodig? Hoe kan ik hieraan tegemoetkomen? Hierdoor voel je je meer betrokken en ga je aandachtiger voor iemand zorgen. Je wilt die persoon ook écht leren kennen.
Wat zijn de mooie momenten?
Het is zo mooi als je met langverblijvende patiënten eens naar buiten in het zonnetje kan. Of wanneer patiënten na hun opname nog even langskomen bij ons. Het is ook fijn om samen te kunnen lachen met collega’s waar ik me goed bij voel. Bij hen kan ik ontladen. Soms is het met wat donkere humor, maar daardoor kan je net relativeren.
Met wie zou je eens van rol willen wisselen?
Ik zou eens aan de tafel willen zitten waar belangrijke beslissingen worden genomen, om beter te begrijpen waarop iets gestoeld is. Of eens ruilen met een intensivist. Om te voelen wat het doet met een mens om zo’n grote verantwoordelijkheid te dragen: waarom worden bepaalde keuzes gemaakt en waarmee wordt dan allemaal rekening gehouden?
Ben jij tevreden over de keuzes die je hebt gemaakt in je loopbaan?
Zeker! En dan vooral over de keuze voor verpleging, intensieve zorg en AZ Sint-Maarten. Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad.
