Een oprechte babbel, een warm welkom aan het onthaal of een met liefde opgediende maaltijd. Je kan nog voor veel meer terecht bij ons leger aan vrijwilligers. Meer dan tweehonderd vrijwilligers staan klaar om jou, als bezoeker of patiënt, en onze medewerkers te helpen in het ziekenhuis.
Op Internationale Vrijwilligersdag zetten we alle vrijwilligers eens extra in de schijnwerpers. Bedankt vrijwilligers voor alle hulp, inzet en steun in het ziekenhuis. Jullie zijn goud waard!
Niet enkel de vrijwilligers, maar ook onze openstaande vrijwilligersvacatures zetten we in de kijker. Door je in te zetten als vrijwilliger geef je zowel anderen als jezelf een warm gevoel. Dat bevestigen Pascale en An, twee vrijwilligers die getuigen over hun ervaringen in ons ziekenhuis. Lees hieronder hun mooie en inspirerende verhalen.
Pascale
vrijwilliger op psychogeriatrie Het Anker
“Elke vrijdagmorgen vind je mij op Het Anker, de psychogeriatrische eenheid. Ik begeleid de patiënten, help mee bij de maaltijd en ben een steun en toeverlaat. Ik luister vooral en probeer hen een geruststellend gevoel en kalmte te geven. Op de psychogeriatrie liggen voornamelijk mensen met alzheimer en dementie. Je ziet dat de verpleegkundigen heel wat taken hebben. Als er dan iemand is die – ook al is het maar voor even – bij je komt zitten en jouw tempo als patiënt volgt, ben je enorm dankbaar. Je krijgt zoveel liefde, warmte en verbondenheid terug door mee te gaan op hun pad en dat van de familie.
Ik merk een enorm groeiproces bij mezelf. Voordat ik van start ging bij Het Anker was ik jarenlang actief als vrijwilliger bij onder andere teleonthaal en de palliatieve eenheid De Mantel. Al vrij jong, na de dood van mijn vader, ben ik begonnen aan deze verrijkende leerschool. Ik besef hoe dierbaar het is om hoop en rust te geven aan mensen en om humor en levensvreugde te brengen. Dat doe je met heel je hart omdat je de mensen graag ziet. Ik ga nu vaak gelukkig op mijn fiets naar huis omdat ik er weer ben geweest voor iemand.
Sommige mensen verliezen hun hoop op een bepaald moment en hebben angsten. Die gevoelens kan je omarmen door er gewoon te zijn. Dat vind ik fantastisch. Af en toe lees ik voor aan de patiënten. Wat ik mooi vind is dat ik bij AZ Sint-Maarten vrij ben om mijn eigen kwaliteiten naar voren te brengen, maar me ook deel van het team voel. Ik ben enorm dankbaar voor iedereen die me hier omringt en alle kleine momenten die me de afgelopen jaren als vrijwilliger een warm gevoel hebben gegeven. Daarvoor leef ik.”
An
vrijwilliger op eenheid V310
“Het enige wat ik moet doen is plateau’s op- en afruimen en stralen. Twee uur later rij ik terug naar huis en ben ik weer helemaal opgeladen. Zo omschrijf ik mijn vrijwilligerswerk op verpleegeenheid 310, de eenheid voor locomotorische revalidatie. Ik gebruik het avondeten als een ‘excuus’ om een babbeltje te doen wanneer ik aanvoel dat iemand dat graag heeft. Dat varieert van gesprekken over alledaagse zaken tot hele diepe gesprekken. Als vrijwilliger ben je niet verplicht om iets te doen. Wanneer ik zelf niet in de stemming ben om gesprekken te voeren, help ik gewoon bij het ronddragen van de plateau’s.
Zelf ben ik graag met teksten en verhalen bezig. Onlangs heeft iemand mij een zelfgeschreven gedicht voorgelezen. Ik deed mijn ogen dicht en kon me perfect voorstellen wat zij beschreef in haar woorden. Dat is een van de bijzondere momenten die ik als vrijwilliger al heb meegemaakt. Daarnaast leerde ik ook relativeren en stapje per stapje mijn eigen comfortzone uitbreiden.
Voor mij was het vrijwilligerswerk een opstap om geleidelijk terug te beginnen werken nadat ik zelf langdurig uit was geweest. Het is fijn dat de medewerkers je mee opnemen in hun team en je een thuisgevoel geven. Ik vind het bijzonder dat niet enkel de mensen in de kamers zo dankbaar zijn, maar ook de mensen die hier werken. Wanneer ik vertrek naar huis wordt er bijna elke keer nog geroepen: Bedankt hé!”