Niemand in het ziekenhuis kent zovelen bij naam als Tonio. Hij rijdt doorheen het hele ziekenhuis met goederen en groet iedereen met een brede glimlach. Je wordt instant goedgezind als je hem tegen het lijf loopt. Maak kennis met onze collega Tonio.
“Wij hadden niets en toch konden we delen. Daar beleefden we zoveel plezier aan.”
Nu ons ziekenhuis zo groot is geworden en we lang niet meer iedereen bij naam kennen, mag het een half wonder heten dat er mensen zijn die zich er op toeleggen om zo veel mogelijk namen te kennen. Tonio, jij bent één van hen.
Ja, dat klopt wel. Bij mijn vorige werkgever kende ik alle vierhonderd personeelsleden bij naam. Ik vind dat ook wel heel belangrijk. Dat is zoveel persoonlijker dan ‘meneer’ of ‘mevrouw’ en is ook een uiting van respect, vind ik. Het vraagt wel wat inspanning en oefening, maar het is een eerste stap om iemand te leren kennen. Als je zelf met je naam wordt aangesproken, voel je toch een verbinding? Dat bepaalt mee de sfeer in een ziekenhuis.
Jij lijkt elke dag met zo veel plezier te komen werken? Hoe slaag je daarin?
Dit is mijn job, maar ik doe het voor mijn plezier. Ik kom overal in het ziekenhuis en dat is wel leuk. Ik ben gelukkig als ik hier anderen blij kan maken, al is het maar voor even. Een simpel babbeltje, meer moet dat niet zijn. Dat maakt mijn dag goed. Ik wil positiviteit brengen. Maar vergis je niet: het is niet omdat je mij ziet lachen dat ik geen kruisjes te dragen heb in mijn leven; het zijn er helaas veel. Maar ik weet uit ervaring dat het helpt om ook het positieve te zoeken en die goede puzzelstukjes samen te leggen. Dan kom je er wel.
Waarop of op wie ben je het meest trots?
Op mijn vrouw: ze is een sterke vrouw die heel hard werkt en ook voor mij positief probeert te blijven. Met haar ben ik met mijn gat in de boter gevallen. Ik ervaar het als mijn roeping om anderen blij te maken. Dat is al van kindsbeen af zo. Ik woonde samen met mijn broer in een internaat en tijdens de vakanties gingen we naar een home in de buurt. Mijn broer speelde daar voor de oudere mensen gitaar en ik plukte als 7-jarige bloemen om uit te delen. Wij hadden niets en toch konden we op die manier ook iets delen. Daar mogen we wel trots op zijn, vind ik, en we beleefden er zelf ook nog zoveel plezier aan. Dat zal ik nooit vergeten.
Wat heb je geleerd uit moeilijke momenten?
Dat je op jezelf moet vertrouwen: je kan het! Als je je gedachten positief richt, kan je veel. Wees lief voor jezelf en goedheid zal ook naar je toekomen. Je moet eerst jezelf respecteren vooraleer je dat ook oprecht voor anderen kan. Die positiviteit neemt pijn en verdriet niet weg, maar maakt het wel zachter.
Wat brengt jou tot rust?
De zee, de golven, het strand en de wind. Als kind woonden we niet ver van de kust. Dat geluid van water is gewoon magisch.
Welke droom koester je?
Hier in het ziekenhuis mogen blijven werken tot aan mijn pensioen. Onlangs nog zag ik een oude man in een rolstoel wat sukkelen. Heel wat mensen liepen hem voorbij, terwijl je zag dat hij hulp nodig had. Ik vroeg of ik hem mocht helpen. Zo heb ik hem naar Lunch Garden gebracht, waar hij naartoe wilde. Die helpende hand, dat wil ik zo langmogelijk blijven doen.
Heb je nog een tip voor de collega’s?
Waardeer je medewerkers. Ook wie op de achtergrond werkt zoals bijvoorbeeld de medewerkers van de boekhouding of de personeelsdienst wil ik graag eens in de bloemetjes zetten. Waardering geeft goesting in het werk. Daar wordt iedereen blij van.
Wist je dat?
De dienst goederenvervoer wel 1.000 karren per dag vervoert.
Tonio dopjes verzamelt voor geleidehonden. In het ziekenhuis vind je her en der inzamelingsboxen. Eigenhandig geplaatst door Tonio, natuurlijk.