Overslaan en naar de inhoud gaan
AZ Sint-Maarten

Met meer dan 200 zijn ze, het kleine leger aan vrijwilligers waarop ons ziekenhuis kan rekenen. Van een warme babbel en extraatje voor onze patiënten tot het wegwijzen van bezoekers en patiënten aan het onthaal. Al jarenlang staan onze vrijwilligers ons bij, ook het afgelopen moeilijke jaar.

Vandaag, 5 december 2020, op de internationale vrijwilligersdag zetten we onze vrijwilligers graag extra in de schijnwerpers om hen te bedanken voor hun hulp, inzet en steun voor ons ziekenhuis. Dankjewel aan al onze vrijwilligers, of je nu een keer per maand, enkele uren per week of dagelijks komt bijspringen. Al jullie hulp is voor onze medewerkers goud waard. Dikke merci!!!

Voor de internationale vrijwilligersdag spraken wij met drie vrijwilligers en vroegen we hen naar hun ervaringen in ons ziekenhuis. Drie mooie getuigenissen over hoe vrijwilligerswerk meer smaak en betekenis aan je leven kan geven. Lees hieronder de mooie verhalen van Tinne, Mia en Paul.

Tinne

vrijwilliger op palliatieve eenheid 'de Mantel'

“Toen ik enkele jaren geleden het programma ‘Afscheid’ op Canvas zag, raakte ik geïnspireerd om zelf op een palliatieve eenheid vrijwilligerswerk te doen. Ik waagde mijn kans en stuurde een mail naar de Mantel. Er was eigenlijk geen plaats, maar ik mocht toch langskomen voor een gesprek en toen ging de bal aan het rollen. Ondertussen doe ik al verschillende jaren vrijwilligerswerk op de Mantel, wat me erg veel energie geeft en een echte meerwaarde is in mijn leven.

Sommige mensen in mijn omgeving kijken raar op wanneer ik zeg dat ik vrijwilliger ben op een palliatieve eenheid. “Daar werken? Dat zou ik niet kunnen hoor”, zeggen ze vaak. Maar hier zijn zo veel mooie momenten en, misschien een verrassing, ook heel veel humor. Niets moet, alles mag. Een glaasje ‘bubbels’ om 10 uur ’s morgens? Geen probleem, komt eraan. Het kan soms ook wel heftig zijn, maar dan is er een geweldig team om op terug te vallen. De gesprekken met familie en patiënten zijn ook zó boeiend. Het gaat niet over onbenulligheden, zoals het laatste nieuwe bloesje dat je gekocht hebt, maar om de belangrijke dingen in het leven. En van zowel de patiënten, hun familie als de verpleegkundigen krijgen wij erg veel dankbaarheid.

Ik raad iedereen aan om vrijwilligerswerk te overwegen. Je krijgt er een hoop energie van én je ziet direct het resultaat van je werk. Zelf heb ik een job als apotheker en kom ik om de twee weken helpen. Hopelijk kan ik dit voor altijd blijven doen.”

Mia

vrijwilliger op eenheid V260 (oncologie)

“AZ Sint-Maarten is als een tweede thuis voor mij. In 1957 ben ik begonnen in een van de voorlopers van het huidige ziekenhuis en ondertussen werk ik hier nog altijd, als vrijwilliger. Ik heb in mijn carrière op veel eenheden gestaan, maar oncologie is waar ik ook mijn hart verloor. Er is een heel warme sfeer en er bestaat ook geen strikt programma voor vrijwilligers. Er zijn een aantal basistaken, zoals bv. maaltijden opdienen, helpen bij het eten geven, maar de rest van je dag vul je zelf in volgens je eigen creativiteit. De verpleegkundigen kennen na een tijd de sterktes van de individuele vrijwilligers.

Zelf heb ik een palliatieve opleiding gehad, wat soms van pas komt op de eenheid oncologie. Sommige mensen kunnen niet meer terecht op een palliatieve eenheid en dan vind ik het erg belangrijk om ondersteunend te zijn bij hun afscheid. Het allerbelangrijkste vind ik dat mensen niet alleen sterven. Dat is mijn prioriteit. Zo was er eens een dame die terminaal was, maar door een ingewikkelde familiesituatie kwam er niemand bij haar langs. Wat ze het meeste miste, was een warme knuffel. Ik heb met haar afgesproken dat ik haar elke keer zou knuffelen als ik er was. Zoiets wordt erg gewaardeerd, maar dat geldt ook voor kleinere handelingen zoals een krant halen, iemands haren wassen of simpelweg zorgen voor een tasje  koffie of een glaasje appelsiensap. Maar het allerbelangrijkste is de nabijheid voor de mensen en het luisterend oor. Ook de verpleegkundigen zijn ons dankbaar voor het ondersteunende werk dat we doen.

Ik ben ondertussen 81 jaar, maar zou liefst van al nog even doorgaan. Door de Coronacrisis sta ik momenteel, omwille van mijn eigen veiligheid, op non-actief, maar ik mis het vrijwilligerswerk enorm. Van zodra de situatie wat beter is, wil ik graag terugkomen. Want er is een gouden regel die écht een rode draad vormt bij vrijwilligerswerk: je verdient er niks mee, maar je wordt er ongelooflijk rijk van.”

Paul

vrijwilliger op eenheid V460 (heelkunde - orthopedie)

“Ik besloot om te starten met vrijwilligerswerk nadat ik mijn vrouw vroeg verloren ben. Toen ze ziek was, ‘leefde’ ik in het ziekenhuis waardoor ik zag dat de verpleging soms handen te kort kwam. Ik wou me engageren om iets extra voor de patiënten te kunnen doen. Een jaar na het overlijden van mijn vrouw, kwam ik via de organisatie ‘Present’ terecht in AZ Sint-Maarten. Eerst in de Leopoldstraat en daarna in het nieuwe ziekenhuis. De eerste jaren deed ik patiëntenvervoer en ondertussen sta ik een jaar of zes op de eenheid heelkunde – orthopedie.

Twee dagen per week, op woensdag en vrijdag, help ik van 9 tot 13 uur met logistieke taken. De toiletbakjes in de badkamers aanvullen, de vuilzak met wasgoed leegmaken, het ontbijt en middageten opdienen en afruimen, enzovoort. Maar ik maak ook geregeld een babbeltje met de patiënten, die zich vaak (en zeker nu) eenzaam voelen. Dan breng ik een koffie en zet ik mij in een stoel bij de patiënt. Vaak krijg ik de levensverhalen van mensen te horen en besef je dat werkelijk ieder huisje zijn kruisje heeft. Erg leerrijk en je kan er ook veel moed uit putten. En de verpleging, die ziet me heel graag komen en is enorm dankbaar voor alle hulp. Momenteel is de eenheid gesloten vanwege corona en wacht ik ongeduldig af tot ik terug mag komen. Ik doe het vrijwilligerswerk erg graag en kijk er elke week naar uit. Hopelijk kan ik nog een paar jaar blijven doorgaan.”

Gebeten door bovenstaande verhalen?