Stage lopen als verpleegkundige in coronatijden, het is geen ‘walk in the park’. Maar wat als je stage loopt op een COVID-eenheid? In AZ Sint-Maarten was dat het geval voor 6 laatstejaarsstudenten verpleegkunde. Wij spraken met Shana, verpleegkundige in spé, die stage liep op COVID-eenheid V290.
Bang hartje
“Normaal gezien zou ik starten op eenheid V290, pneumologie. Maar twee weken voor mijn stage begon, liet mijn school me weten dat ik op een COVID-eenheid zou staan. Door corona was eenheid V290 omgebouwd naar een COVID-eenheid. Of ik mijn stage zag zitten? Eerlijk gezegd had ik het er in het begin wat moeilijk mee. Ik was niet zozeer bang voor mezelf, want ik weet dat ik goed beschermd ben op de COVID-eenheid. Maar je weet natuurlijk nooit. Mijn mama is chronisch ziek en ik was vooral bang dat ik haar op de een of andere manier toch zou besmetten. Mijn mama zelf maakte er geen probleem van, maar we namen wel voor de zekerheid de nodige voorzorgsmaatregelen zoals afstand houden.
Eenmaal ik stage deed, verdwenen mijn bezorgdheden snel. Alles was heel goed geregeld en we waren ook erg goed beschermd. Het team waarin ik terechtkwam was bovendien super: ze namen me helemaal op in de groep en behandelden me niet als ‘maar’ een student. Ik werd overal bij betrokken en werd bekeken als een volwaardige collega.”
Moeilijke momenten
“Mijn stage op de COVID-eenheid was best zwaar. Patiënten zijn heel erg ziek en daarbij ben jij, als verpleegkundige, ook hun enige sociaal contact. De eenheid waar ik stond, lag niet helemaal vol waardoor ik ietsje meer tijd had per patiënt om bijvoorbeeld een babbeltje te doen of te luisteren naar hun verhaal. Er zijn me heel wat patiënten bijgebleven, ook erg schrijnende toestanden zoals mensen die op hun laatste adem zaten.
Iemand die me echt is bijgebleven, is een dame op de eenheid oncologie die zonder symptomen positief testte op corona. Het was een hele schok voor haar om te horen dat ze besmet was en dat ze overgebracht moest worden naar de COVID-eenheid. Dat, samen met het feit dat ze kanker had en haar familie niet kon zien, kwam hard binnen. Om haar te steunen, heb ik bijna dagelijks een foto van haar gemaakt om naar haar familie te sturen. Ze had al virtueel contact met haar familie, maar zo wilde ik toch iets extra doen. In de namiddag ging ik ook vaak bij haar langs om te vragen hoe het met haar was. Met zulke kleine gebaren, probeerde ik haar gedachten toch wat te verzetten.”
Realiteit vs. onbegrip
“Ik denk dat veel mensen nog altijd onderschatten wat COVID met je doet. Ik heb het altijd serieus genomen, maar het zien met je eigen ogen is toch wat anders. Wanneer iemand in mijn omgeving naar mijn stage vraagt, probeer ik zo goed mogelijk uit te leggen wat COVID is. Want als je er niet in staat, kan je het echt niet weten.
Wat ik wel verschrikkelijk vind, zijn de lockdownfeestjes. Ik zeg zeker niet dat je niemand meer mag zien, maar dan volgens de regels en in de buitenlucht. Als je hoort dat de politie een feestje met vijftig mensen heeft stilgelegd, snap ik dat echt niet. Zó frustrerend.”
Volgende stap: thuisverpleging
“Of ik evenveel geleerd heb op de COVID-eenheid als op een ‘gewone’ eenheid? Ik denk dat ik op de COVID-eenheid meer als mens geleerd heb. Er kwamen weliswaar minder technieken aan te pas, zoals wondzorg, maar ik heb veel geleerd over omgaan met mensen, communicatie en er zijn voor elkaar.
Op het einde van mijn stage heb ik nog even op V460 (heelkunde – orthopedie) gestaan, waar ik terechtkwam in een deel van het team dat ook op de COVID-eenheid stond. Op V460 heb ik meer technieken geleerd, zoals wondzorg. Ik ben erg blij dat ik dit nog heb kunnen meepikken, want dat gaat in de toekomst van pas komen. In januari studeer ik af en begin ik aan een volgend hoofdstuk: de thuisverpleging. Ook daar zal ik nog voor een lange tijd in contact komen met (ex-)COVID-patiënten…”